The return of the killer rabbit

Ik lees net dat een bejaarde vrouw in Duitsland gisteren werd aangevallen door een bijzonder agressieve haas. Gelukkig voor haar kwam ze er vanaf met een beet in de voet, want fans van Monty Python weten wel dat bij een aanval van zulke ‘killer rabbit’ een snelle en zeer bloederige onthoofding niet geheel onwaarschijnlijk is. De vrouw is na de aanval snel gevlucht naar binnen. Ik zag ze in mijn verbeelding al ‘Run away!’ schreeuwen, maar aangezien het hier een Duitse betreft, is dat niet al te realistisch.

Toen de politie op het slagveld aankwam was de haas in een strijd met de echtgenoot van de vrouw verwikkeld. Bij het opmerken van de verse lading prooien viel het knaagdier een van de politiemannen aan. Die moet blijkbaar zijn klassiekers gekend hebben want hij gebruikte zonder aarzelen zijn holy hand grenade revolver, waarbij hij gelukkig voor hem niet de fout beging eerst te proberen tot 3 te tellen.

R.I.P. lief klein konijntje. De legende der Nasty Rodents leeft voort.

Een welgemeende fuck you voor Livenation en Go For Music

Het was weer eens prijs. De Smashing Pumpkins komen op 26 mei naar de AB, en vandaag om 11u startte de voorverkoop. Die zou worden geregeld door Livenation. Een blinde kon het dus al zien aankomen.

Vandaag om 11u kwam op de pagina van het optreden van de Pumpkins een link om tickets te bestellen. Een link naar Go For Music, maar dan wel het soort link dat niet werkt. Eindigen op .be/www.proximusgoformusic.be werkt niet, bendeke randdebielen. Hup naar de homepage van Go For Music dan maar, en vaststellen dat die langs geen kanten geladen raakte. Een rechtstreekse link naar de pagina om te bestellen ware natuurlijk te veel van het goede geweest.

Na 45 minuten lukte het dan uiteindelijk wel, maar moest ik nog doorklikken naar de specifieke pagina van de Pumpkins. So far so good, zou je denken, maar het tegengestelde bleek waar. UITVERKOCHT stond er al naast de datum. Een mens vraagt zich af hoe dat is kunnen gebeuren als iedereen eerst nog die bepaalde pagina moest zien te vinden door het analyseren van een foutieve link (die een half uur is blijven staan), terwijl de servers constant overbelast waren.

Er was ook geen mogelijkheid om op een wachtlijst te komen, voor het geval dat mensen te veel tickets hebben gekocht. Maar ja, daar dient natuurlijk de zwarte markt voor, die ongetwijfeld weer mooie zaken te wachten staat.

Proficiat aan de fans die wel een ticket konden bemachtigen. Aan al de mensen die gewoon zoveel mogelijk tickets kochten omdat ze sowieso toch nog verkocht gaan raken: als ik u zie staan op E-bay of iets dergelijks wordt dat doorgegeven en kunt u beter een goed excuus hebben, in de vergeefse hoop dat er iets wordt gedaan aan deze irritante praktijken.

Verslag Project: Ronde van Vlaanderen

Ik ging, zoals je eerder hier kon lezen, zonder enige training de 140 km van de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen rijden. Zaterdagmorgen was het zover. Het leek een vrij zonnige dag te worden, dus korte broek en korte mouwen konden volstaan. Ik zou het me later nog gaan beklagen.

De eerste kilometers waren zonder hellingen, en alles ging relatief vlot, of toch al beter dan ik had verwacht. De hartslag bleef binnen de perken, en het ronddraaien van de pedalen ging heel soepel. De eerste hellingen waren dan ook niet opmerkelijk moeilijk. Het viel me wel op dat ze zwaarder aanvoelden dan vorige jaren, wanneer ik op zijn minst een beetje voorbereid was, maar afgaande op de eerste hindernissen leek de uitdaging nog wel te doen. Mijn gezellen reden wel sneller naar boven, en wachtten steeds ergens na de hellingen.

De eerste en meteen ook de langste kasseistrook, in Mater, verliep opnieuw beduidend trager dan ik gewend was, maar ik kon nog wel een aanvaardbaar tempo aanhouden. Andere jaren maakte ik op de kasseien het verschil met mijn maten, maar dat zat er nu niet in, zeker niet met een zadelpijn die al vrij snel opdaagde. Dat komt ervan natuurlijk als je het niet meer gewend bent. De kasseien zouden dus een ware marteling gaan worden.

De Oude Kwaremont, een helling die ik in normale omstandigheden graag oprijd door de kasseien waar je vrij snel kan op blijven dokkeren, werd een eerste pijnlijk punt. Traag maar zeker kwam ik boven, maar ik had al door dat het niet veel zwaarder moest worden. Dan kwam de Paterberg, een van de steilste uit de reeks. Het gootje was vrij, dus heb ik daar gebruik van gemaakt, maar omdat ik zo traag ging raakte ik uit evenwicht bij het raken van een struik. Geparkeerd dus. Voor het eerst voet aan grond op een Vlaamse helling. In het Baskenland ben ik al eens eerder gestopt in het midden van een klim, maar toen had ik al een voorsprong en heb ik de anderen er nog afgesprint. Deze keer waren er geen excuses.

Kortekeer en Steenbeekdries volgden, en ik raakte terug boven, maar dan wel heel traag. Dan kwam de Taaienberg, en was ik weer te zwak om de top in 1 keer te bereiken. Een geluk dat de Koppenberg er niet bij was dit jaar. We waren nu voorbij halfweg, maar het beste was er al een tijdje af. Het begon ook frisser te worden omdat ik niet trapte in afdalingen (pijnlijk achterste) en de wind vrij koud aanvoelde. Na de Taaienberg heb ik gezegd dat men niet meer op mij moest wachten. Ik zou het wel op mijn eentje proberen, en als het echt niet meer ging konden ze me nog wel oppikken als ze al gefinished waren.

In feite valt er weinig te zeggen over de meeste hellingen. Ik raakte op mijn lichtste versnelling telkens boven, maar kwam duidelijk kracht tekort. Ik kwam geen enkele keer in ademnood, en in de afdalingen kwam mijn hartslag vrij snel in de recuperatiezone, maar beterschap kwam er niet. Het was nog meer dan 50 km en ik was al doodop toen ik een bordje richting Ninove (start en finish) zag, dat op slechts 20 km lag. Een dilemma dus: doorrijden en serieus afzien, of met de figuurlijke staart tussen de benen afdruipen. Ik heb al eerder een inzinking gehad tijdens een lange heuvelachtige tocht tijdens mijn studententijd (nogal logisch feitelijk), dus de verleiding was groot, want toen kwam ik nauwelijks nog vooruit, laat staan dat ik een kasseihelling nog op zou geraakt zijn.

Ik ben toch maar doorgereden, want opgeven stond nog niet in mijn woordenboek, en dat wou ik zo nog even houden. De kasseien van de Haaghoek, waar ik traditioneel de strijd tussen mij en mijn maten deed losbreken, waren nog nooit zo lang. Ook Jeroen, de grote rivaal, kon achteraf beamen dat hij nooit had gemerkt dat die zo lang duurden, want normaal moest hij er altijd veel sneller over om de achterstand op mij te beperken. Nu zag ik het eens van de andere kant, wat me vrij weinig kon bekoren.

De gehele finale duurde deze keer ook veel langer, maar ik raakte nog wel overal boven zonder afstappen, wat mijn enige doel nog was voor de rit. De Muur en de Bosberg zouden de laatste obstakels worden, en in Geraardsbergen was het dan zover. Klik, uit de pedalen, maar niet door mijn zwakte deze keer. Niemand kon rijden want het was gewoon aanschuiven op de kasseien. Na de eerste of de tweede bocht kon ik terug op de fiets, en heb ik me nog eens schrap gezet en versneld, wat lukte. Op de Bosberg was ik dat ook van plan, maar na 100 meter heb ik maar wijselijk teruggeschakeld. De laatste 12 km naar de streep waren dan nog slechts een formaliteit. Moe maar zeer voldaan bereikte ik uiteindelijk de streep, zij het met een belachelijk laag gemiddelde.

Conclusie: de boel uitrijden is me dan toch nog gelukt, hoewel ik het rond halfweg echt niet meer zag zitten. Dat kwam door het tot 2 keer toe moeten afstappen op een kasseihelling, vooral door het gebrek aan kracht, wat normaal mijn sterkste punt is. Met een heel minieme voorbereiding ben ik ervan overtuigd dat ik wel overal bovenraak en op de kasseistroken misschien zelfs de anderen pijn kan doen. Maar het is het niet waard om dit nog eens uit te testen. Zonder trainen begin ik er niet meer aan, al is het maar om de zadel- en kniepijn te vermijden. En arm- en beenstukken ga ik tegen dan ook eens kopen, want de frisse wind op mijn linkerknie was soms nog meer afzien dan het klimmen.

Uiteindelijk is het wel een goede ervaring, en een mooie indicatie van het nut van training. Volgend jaar gaan we terug voor de volledige versie, en als het van mij afhangt ook Parijs-Roubaix. Dit jaar is voor mij maar pas begonnen, maar Tilff-Bastogne-Tilff lijkt me wel wat. Maar eerst toch nog een beetje rondfietsen in de buurt, want ik wil op zijn minst kunnen volgen tot de finale, en als het even kan eraan meedoen.

Concertje: Bob Dylan

In november 2005 was ik er al bij in Vorst Nationaal om een van mijn idolen live te zien, ‘voor hij doodvalt’. Het was toen serieus de moeite, en het prijskaartje (€ 58) voor mij meer dan waard. Dit jaar komt hij nog eens terug en uiteraard wou ik opnieuw gaan zien, maar deze keer zitten de financiën wat tegen, zodat ik toch maar ging passen.

Dankzij de tips van Katte (nog eens bedankt) heb ik meegedaan aan een wedstrijd van Het Nieuwsblad om nog 2 tickets te kunnen winnen op het laatste nippertje, en vandaag in de post zat dan een brief van Corelio, de groep van onder meer Het Nieuwsblad, met 2 tickets op mijn naam. Een klein vreugdedansje was het belachelijke gevolg, maar het belangrijkste is dat ik me vrijdag opnieuw kan onderdompelen in de muziek van een der belangrijkste songwriters ooit.

De krant kon al op mijn sympathie rekenen, vooral door de rubriek Sportwereld, die de enige is die mijn honger naar wielernieuws enigszins kan stillen, maar dit is nog veel plezanter. Ik heb hier trouwens ook nog altijd het kaartje hangen van de Ronde Van Vlaanderen, waarop Servais Knaven de Muur van Geraardsbergen beklimt met rond hem commentaren als “Allez Heylen”, “Hup Heylen Hup”, en nog meer van dat.

Leve Het Nieuwsblad, en leve Katte voor de geweldige tip. Hip hip rahoe! Nu wel nog iemand vinden die mee wil gaan, maar dat zal zo moeilijk wel niet zijn.

Project: Ronde Van Vlaanderen

Zondag komt Vlaanderens Mooiste eraan voor de profs, terwijl op zaterdag de wielertoeristen deze koers mogen rijden. Aangezien ik verre van een prof ben, wordt zaterdag mijn dagje uit met de fiets. Wat het voor mij extra speciaal maakt, is dat het mijn eerste tocht zal zijn dit jaar. We kiezen wel slechts voor de 140 km, want voor de volledige ben zelfs ik niet zot genoeg om er zomaar aan te beginnen. Tenzij het goed meevalt en ik ooit nog eens mijn grenzen wil aftasten.

Ik zal even uitleggen vanwaar dit plan komt. Ik heb op een korte rit van en naar de frituur na (hoop en al 3 km) nog niet op de fiets gezeten dit jaar en was oorspronkelijk dan ook van plan om te passen voor de Ronde. Enkele weken geleden echter begon ik mails te krijgen van fietsmakkers die vroegen wie er allemaal mee zou doen, waarbij ze niet onvermeld lieten dat ze totaal niet in vorm waren, en dat zij zeker niet de anderen eraf gingen rijden. Intussen weet ik wel beter dan hen zomaar te geloven, maar omdat ik niet vies ben van een uitdaging besloot ik zelf ook maar in te pikken. Met als verschil dat ik wel van plan ben hen eraf te rijden, als ik ook maar de kleinste kans zie. Mijn probleem wordt erbij blijven tot de Muur en de Bosberg. Al kan ik me toch niet inhouden op de kasseien van de Haaghoek, dus de kans dat ik me daar al opblaas is niet onbestaande.

Het is natuurlijk niet de eerste keer dat ik meerijd, anders zou ik het niet zo meteen wagen. In 2003 reden we de 140 km (met enkele extra hellingen uit de volledige versie die niet aangedaan werden erbij 175 km) zonder problemen, en in 2004 volgde dan de volledige rit, die toen 280 km bedraagde. Aan het eind van die rit volgde zelfs nog 30 km koers tegen Jeroen, die slechts 1000 km op voorhand had kunnen trainen, en hij won dan nog ook. In 2005 volgde door ziekte en blessures slechts een halve Ronde, waar we beiden met krampen te maken hadden, maar deze keer kon ik op de Bosberg het verschil maken om eindelijk mijn rivaal te kloppen. 2006 werd overgeslagen wegens thesis en alweer gebrek aan vorm door ziekte.

Tijdens deze tochten heb ik nooit moeten afstappen, ook niet op de gevreesde Koppenberg (die er dit jaar spijtig genoeg niet bij is), ondanks de ophoping van collega’s die worstelen met de zwaartekracht. Mijn klimtalent (al zeg ik het zelf) zal nog goed van pas komen deze keer. Ik hoop ook dat het klopt dat je met de jaren sterker wordt, want ik ben nog maar 23, en kan alle extra’s goed gebruiken. Door mijn rivaal word ik alvast beschouwd als machtsmens na een doortocht in de Pyreneeën in 2002, waar alles voor mij begonnen is, met voorhistorische fiets en bijbehorende verzetten (een Moser uit de jaren ’70 of ’80). Ik hoop dat hij gelijk heeft.

Nu zijn we dus aanbeland in 2007 en wordt het terug de halve versie. Sinds ik mijn plannetje heb opgevat kwam de goesting om te fietsen weer helemaal naar boven, en met het goede weer heb ik me nog serieus moeten inhouden, want ik wil echt wel weten wat het geeft zonder enige vorm van training (ook niet joggen of iets dergelijks), kwestie van eens duidelijk te merken welk verschil het maakt. Ik zal het me zaterdag nog wel beklagen, maar zondag wordt het dan des te meer genieten in de zetel, terwijl de echte mannen laten zien hoe het moet. Ik tip trouwens op Boonen, met Bettini, Ballan en Gilbert als outsiders.

Volgend jaar volgt hopelijk weer een volledige Ronde, en als het aan mij ligt breien we er nog een vervolg aan met Parijs-Roubaix, die slechts om de 2 jaar kan worden gereden. Om allerlei redenen is het daar nog niet van gekomen, hoewel ik er in 2004 wel klaar voor was. De aankomst in de bekende piste moet een onbeschrijfelijk gevoel geven, dat ik zeker minstens één keer wil meemaken, zelfs al betekent dat dat ik 260 km moet afleggen waarvan 60 km kasseien. Maar first things first. Op naar de Ronde Van Vlaanderen!